हसत जगावे जीवनात या

चमचम तारे जीवनातले

क्षण हे गेले विरून,

हसत जगावे जीवनात या

जगू नये हो झुरून 

जीवन ऐसी नाव की ज्याचा

प्रवास ऐसा होवे,

आनंद-दुःख, प्रेम-मत्सर अन्

यामध्ये हेवेदावे 

क्षण हे पुढे पुढे जगताना

मन ठेवावे तरूण,

हसत जगावे जीवनात या

जगू नये हो झुरून 

वार्धक्य हे कुणा न चुकले

सर्वांना ते येई,

काळानुसार जीवनातले

अनुभव देऊनी जाई 

कवटाळूनी आनंदी क्षणांना

दुःख टाकावे पुरून,

हसत जगावे जीवनात या

जगू नये हो झुरून 

बालपणीचे, तारूण्याचे

आणिक वार्धक्याचे,

जीवनातले टप्पे तीन हे

भिन्न भिन्न वळणाचे 

वार्धक्यानंतरही जगावे

मन प्रफुल्लित करून,

हसत जगावे जीवनात या

जगू नये हो झुरून

✒ K.Satish

स्वाभिमानी जगणे

अन्यायाला शरण न जावे

अन्यायाप्रती पेटून उठावे,

न्याय मिळो अथवा न मिळो

हक्कासाठी लढत रहावे 

हुजरेगिरी करूनी मिळाली

भीक जरी अनमोल किती,

त्याहून अगणित आनंद देते

स्वाभिमानाची महती 

त्रास नको पण सुख तर हवे

असे कसे होईल बरे,

आगीत तापल्यानंतरच

सोने घडते हेच खरे 

स्वार्थपूर्ण लाचारीचे जीवन

जगणे आता सोडून द्या,

मरण्याआधी स्वाभिमानाने

जगण्याचा तुम्ही आनंद घ्या

✒ K. Satish

लाटणे

पोळपाटावर फिरते ऐटीत

रोजचा त्याचा सराव,

कणकेला त्या आकार देई

लाटणे त्याचे नाव 

अन्नासाठी धडपडतो तो

मनुष्य रात्रंदिनी,

बनविती जेवण त्यांच्यासाठी

रोज साऱ्या गृहिणी 

भाजीसंगे पोळी शोभते

शोभत नाही पाव,

कणकेला त्या आकार देई

लाटणे त्याचे नाव 

धार नसे कसलीही याला

तरीही शस्त्र हे मोलाचे,

धाक दावण्या हे आवडते

हत्यार साऱ्या स्त्रियांचे 

परवान्याची गरज नसे

नसे खोल हो याचा घाव,

कणकेला त्या आकार देई

लाटणे त्याचे नाव 

किस्से याचे खूप मजेशीर

विविधतेने नटलेले,

दारूड्याचे डोके पाहिले

याच्यामुळेच फुटलेले 

काळजी घ्यावी जेव्हा हे असती

पत्नीच्या हातातं राव,

कणकेला त्या आकार देई

लाटणे त्याचे नाव 

महती याची मोठी आणिक

कार्यही याचे मोठेच हो,

शान असे स्वयंपाकघराची

जागा व्यापते छोटीच हो 

अस्तित्व याचे घराघरामध्ये

स्वयंपाकघर याचे गाव,

कणकेला त्या आकार देई

लाटणे त्याचे नाव

✒ K. Satish

साथ योग्य मार्गदर्शनाची

शिक्षणाचा बाजार चोहीकडे

नाही चिंता विद्यार्थ्यांची,

भविष्य त्यांचे घडो ना घडो

आस साऱ्यांना फक्त पैशांची 

त्रासून गेलो या साऱ्याला

देश हा माझा कुठे चालला,

भावी पिढीला कसे घडवावे

प्रश्न हा आमच्या मनास पडला 

अशात आशेचा किरण तो

दृष्टीस आमुच्या पडला हो,

भविष्य मुलांचे घडविण्याचा

ध्यास तो त्यांच्या मनास हो 

भाग्य आमुचे आम्हा मिळाली

साथ अशा या संस्थेची,

आचार्य ॲकॅडमी बारामती

जाणीव त्यांना कर्तव्याची 

विद्यार्थ्यांचे भवितव्य घडावे

जीवनास त्यांच्या महत्व यावे,

आचार्य ॲकॅडमीचे कार्य पाहूनी

इतरांनीही शहाणे व्हावे

✒ K. Satish

भयाण वास्तव

खर्‍या खोट्याचा मांडून बाजार

धर्मांधतेचा पसरविला आजार,

सारे नेते झाले बघा मालदार

बेरोजगारीनं पोरं झाली बेजार 

कष्टकरी घाम इथं गाळतो

त्याला लुटून नेता उजळतो,

क्षणाक्षणाला त्यांना तो छळतो

कष्टकऱ्याचा आत्मा इथं जळतो 

खोटं बोल पण रेटूनं बोल

सगळीकडे चाललाय मोठा झोल,

स्वातंत्र्य झालेय मातीमोल

क्रांतिकारकांचा संपलाय रोल 

सगळीकडे पैशाचा बोलबाला

सत्तेच्या धुंदीत नेता बघा न्हाला,

गुलाम समजतो हा जनतेला

हाच जनसेवक हे विसरून गेला 

अज्ञानी, गावगुंड नेते झाले

विद्वानांना गुलाम त्यांनी केले,

भ्रष्टाचाराचे साम्राज्य पुढे नेले

स्वतंत्र देशाचे वाटोळे केले 

यावर अंकुश कुणी ठेवायचा

तुम्हा-आम्हालाच निर्णय हा घ्यायचा,

शिक्षण, आरोग्य, रोजगारीच्या

विषयावरतीच सदैव भर द्यायचा 

भूलथापांना उडवूनी लावायचे

माणुसकीला प्राधान्य द्यायचे,

भ्रष्टाचारी, गावगुंड नेत्यांना

एकजुटीने अस्मान दावायचे

✒ K. Satish

जगावे असे की...

दिस किती सरले
अन् दिस किती उरले
खरेच तुम्ही जगले
की मनातच झुरले
 
वाटते जपावा
आवडीचा तो छंद
पैसे कमावताना
आत्मभान झाले मंद
 
वाटे बागडावे
निसर्गाच्या कुशीतं
कधीच जुळले नाही
पण वेळेचे गणितं

ज्यांच्यासाठी इतकी
धडपड करीत होता
त्या कुटुंबासाठी
कधी वेळ देत नव्हता

पैसा अमाप आहे
आता रे तुजपाशी
पण मुले झाली मोठी
झुंज तुझी जगण्याशी

पैशापेक्षा श्रेष्ठ
शरीर, बुद्धी, वेळं
उमगले तर बसेलं
या जीवनाचा मेळं

एकच मानव जन्म
अन् नश्वरं शरीरं
जगावे मनमुरादं
अवघाची हा संसारं

✒ K. Satish

धार लेखणीच्या शाईची

लेखणीच्या शाईची धार

करी अन्यायावर चौफेर वार

महापुरूषांच्या सन्मानासाठी

होती मावळे जीवावर उदार 

ही परंपरा आहे महाराष्ट्राची

आहे अस्मिता भारत देशाची

थोडीतरी जाणीव ठेवावी

महापुरूषांच्या उपकाराची 

सर नखाची त्या महापुरूषांच्या

नाही तुम्हा आम्हा सामान्यांना

कुणी अक्कल पाजाळू नयेच

हा इशारा आहे सर्वांना 

गर्व कसला या नश्वर देहाला

उतारही असतो जुलमी सत्तेला

भान हे साऱ्यांनी जरूर ठेवावे

लगाम घालावा बेताल जिव्हेला

✒ K. Satish

असे आम्ही गुलाम

हात आमचे दगडाखाली

बोलायची झाली चोरी

आम्ही दिली दुसर्‍याच्या हाती

आमच्या अस्तित्वाची दोरी 

नको ते उपकार घेतले

झोळी आम्ही भरून घेतली

आज तीच लाचारी आमच्या

सार्‍या हक्कांवरती बेतली 

गुलामीचे जीवन जगतो

अब्रू घालवली सारी

आम्ही दिली दुसर्‍याच्या हाती

आमच्या अस्तित्वाची दोरी 

पश्चात्ताप होतोय आम्हाला

पण सांगू कसे कुणाला

या सार्‍याची खंत माहित

आहे आमच्या मनाला 

स्वार्थ साधला असला तरी

मनाला येईना उभारी

आम्ही दिली दुसर्‍याच्या हाती

आमच्या अस्तित्वाची दोरी 

वाटते आम्हालाही बोलावे

मत आमचे व्यक्त करावे

झाल्या चुकांची मागून माफी

सहकाऱ्यांचे पाय धरावे 

पण चुगल्या करून बरबटलो

विश्वास न कोणी करी

आम्ही दिली दुसर्‍याच्या हाती

आमच्या अस्तित्वाची दोरी 

स्वार्थ साधला दोन घडीचा

भोग मात्र आयुष्यभराचे

माणूस असलो आम्ही तरीही

जगतो जीवन जनावराचे 

सत्यासाठी लढणाऱ्यांचे

लढे उध्वस्त करी

आम्ही दिली दुसर्‍याच्या हाती

आमच्या अस्तित्वाची दोरी 

आमच्यासारखे असंख्य लाचार

आहेत अवतीभवती

म्हणूनच तर सामान्यजनांच्या

जीवनाची झाली माती 

आदेशाचे गुलाम आम्ही

पाप्यांची करी चाकरी

आम्ही दिली दुसर्‍याच्या हाती

आमच्या अस्तित्वाची दोरी

✒ K. Satish

कपाट

तुमच्या सेवेसाठी अविरत

ओझे घेऊनी उभा मी ताठ

गरज तुमची भागवतो मी

नाव माझे आहे कपाट

रंग निराळे रूप निराळे

वापर माझा निरनिराळा

कधी असे मी स्वच्छ नि सुंदर

कधी असे मजवरी धुराळा

कपडे लत्ते, दागदागिने

प्राॅपर्टीचे पेपर, पैसा

सामावले मजमध्ये सारे

हस्ती नसे मी ऐसा तैसा

कधी मोडकळीला येतो

तरीही अविरत सेवा देतो

गरज माझी संपल्यावरती

अलगद भंगारामध्ये जातो

मनुष्य म्हणजे कपाटच हो

सारे काही सामावूनी घेतो

कार्यभाग तो संपल्यावरती

साऱ्यांनाच नकोसा होतो

अविरत ओझे वाहत जातो

अखेर कधीतरी हतबल होतो

झीज होऊनी या देहाची

या सृष्टीला सोडूनी जातो

✒ K. Satish

मिळे धनाचा मेवा, खड्डयात गेली जनसेवा

गरिबांचा तो हक्क मारूनी

खिसे तुम्ही किती भरता रे

तुडुंब भरले खिसे तरीही

कोंबून कोंबून भरता रे 

विसर तुम्हाला पडला तुम्हीही

गरीबच कधीतरी होता रे

आली सत्ता माज वाढला

विसर तुम्हाला पडला रे 

गरिबांच्या सेवेसाठी तुम्ही

निवडणूक ती लढला रे

निवडून आल्यानंतर का बरे

मेंदू तुमचा सडला रे 

समोर पाहून झरा धनाचा

सुटला लोभ तुम्हाला रे

मते तुम्हाला दिल्याचा होतो

पश्चात्ताप आम्हाला रे 

आयुष्य काही वर्षांचेच हे

मेंदूत तुमच्या न घुसले रे

धुंद होऊनी सत्तेमध्ये

मेंदू तुमचे नासले रे 

उघडा डोळे सुप्त मनाचे

फळ कर्माचे मिळेल रे

कर्मानुसारच फळही मिळते

कधी हे तुम्हास कळेल रे ?

✒ K. Satish