प्रलयंकारी पाऊस

पाऊस आला बरसत गेला

मृत्यू घेऊनी आला,

पाहूनी त्याचे तांडव मानव

पुरता हतबल झाला

काय करावे काही कळेना

पैसा असूनी अन्न मिळेना,

आयुष्याची गाडी अडली

काही केल्या पुढे पळेना

वाट पाहूनी होते सगळे

आतुरतेने ज्याची,

झाली अचानक सगळ्यांवरती

अवकृपा हो त्याची

वयोवृद्ध अन् छोटी बालके

पशु पक्षी अन् नर नारी,

दया न केली कुणावरीही

नेले मृत्यूच्या दारी

जीव मुठीत घेऊनी जो तो

करू लागला त्याची विनवणी,

पाहिजे होता आम्हांस तू पण

आता क्षणात जा तू परतूनी

पाणी म्हणजे जीवन किंतु

जीवन संपवूनी गेला,

नयनांमध्ये न संपणारे

अश्रू देऊनी गेला

प्रलयंकारी पाऊस आला

मानवास खूप शिकवूनी गेला,

जात धर्म अन् पैसा अडका

मानव क्षणात विसरूनी गेला...

✒ K. Satish

अहंकार आणि स्वार्थ

स्वार्थ अन् लबाडी त्याच्या

रक्तात भिनली होती,

त्याच्या नजरेत क्षुल्लक होती

सगळी नातीगोती

जवळ करतसे एखाद्याला

स्वतःच्या स्वार्थासाठी,

कामापुरती जोडतसे

मैत्रीची खोटी नाती

करून लबाडी हळूहळू त्याचे

धनही वाढू लागले,

अवगुणांचे आणखी तेज

त्याच्यावर चढू लागले

अति धनाचा माज त्याला

अहंकारी बनवू लागला,

वाढूनी त्याचा अहंकार

तो इतरांना हिणवू लागला

मग अचानक एके दिवशी

नियतीचे काटे फिरले,

धनही बुडाले सगळे अन्

संकटांनी त्याला घेरले

त्याच्या अहंकारी वृत्तीने

सगळेच दुरावले होते,

आपले म्हणावे असे कोणीच

हितचिंतक त्याकडे नव्हते

एकांतामध्ये बसला अन् तो

धाय मोकळून रडला,

अहंकार अन् स्वार्थापायी

तो होता एकटा पडला

पैसा म्हणजे सर्वस्व नसे

मीच मोठा हे सत्य नसे,

अहंकार अन् स्वार्थ हे तर

मनुष्याचे मोठे शत्रू असे...!!!

✒ K. Satish

प्रितसागर

लाघवी सौंदर्य पाहूनी

मनात उठती मधुर तरंग,

काया तुझी कोमल इतकी की

पाहूनी होतो मी तर दंग

भुरळ पाडूनी हृदयी माझ्या

बसली तू गं घट्ट अशी की,

देहभान मी विसरूनी गेलो

तुझाच होऊन बसलो गं मी

तुझ्यात गुंतून गेलो तर मी

सारे काही विसरून जाईल,

तुझ्या प्रितीने ओथंबलेल्या

प्रेमसागरी डुंबून जाईल

त्या सागरी डुंबायाचे

स्वप्न पाहतो क्षणाक्षणाला,

स्वप्नसुंदरी तू माझी गं

तुझी आस माझ्या हृदयाला

दे होकार तू मजला आता

तू माझ्या मनमंदिरात गं,

डुंबून जाऊ दोघेही मग

प्रितीच्या सागरात गं

✒ K. Satish

गरज एकजुटीची

एकेदिवशी रात्रीच्या समयी

फेरफटका मारीत असता,

नजरेस पडला चोहीकडे

खोदून ठेवलेला तो रस्ता

पहाता पहाता खिन्न मनाने

विचार माझ्या मनात आला,

आत्ताच बांधलेल्या रस्त्याचा

लगेचच असा अंत का केला ?

रस्ते बांधणे आणि खोदणे

प्रशासनाचा खेळ निराळा,

कर्तव्यशून्य अधिकार्‍यांना

हव्या फक्त पैशांच्या माळा

कंत्राटदार अन् नेत्यांची ही

खेळी आता जुनी जाहली,

स्वतंत्र भारताची दुर्दशा

आपल्याच राजकारण्यांनी केली

अन्यायाशी लढणार्‍यांचे

या देशातील प्रमाण घटले,

त्यामुळेच भ्रष्टाचार्‍यांनी

आजवर या देशाला लुटले

आपल्या पैशाचा हा अपव्यय

उघड्या डोळ्यांनी पाहूनी,

जगत राहते जनता सारी

रक्ताचे आसू पिऊनी

एकजुटीची ताकद आता

दाखवण्याची गरज भासते,

षंढासारखे जीवन जगणे

हे तर मरण्यासमान असते...

✒ K. Satish

संगीत

जीवनाचा ध्यास संगीत

या देहातील श्वास संगीत

पृथ्वीतलावर जाणवणार्‍या

स्वर्गसुखाचा आभास संगीत

भुकेल्याचा घास संगीत

तहानलेल्याची प्यास संगीत

भगवंताच्या भक्तांसाठी 

ईश्वराचा सहवास संगीत

मराठमोळ्या मावळ्यांकरिता

छत्रपती शिवराय संगीत

मायेसाठी आसुसलेल्यांची

प्रेमळ अशी माय संगीत

सीमेवरील जवानांसाठी

देशाचा अभिमान संगीत

मातृभूमीच्या रक्षणाकरिता

शहीद होण्याचा सन्मान संगीत

लावण्यवतीला लाजवेल अशी

सौंदर्याची खाण संगीत

पृथ्वीतलावर आनंदाने

जगण्यासाठी वरदान संगीत

पृथ्वीला जर देह मानले

तर तिच्यातील प्राण संगीत

उच्च नीचचा भेद मिटवी

जगी श्रेष्ठ असे महान संगीत

जाता जाता एकच म्हणणे

आमुचा प्रत्येक श्वास संगीत

उरलेल्या ह्या आयुष्याला

उरला एकच ध्यास संगीत

✒ K. Satish

बाप

बाप नावाचे विशाल वृक्ष

आयुष्यात असावे,

त्याच्या छायेत जीवन आपुले

आनंदाने वसावे 

रागीट, तापट, हुकूमशहा

तो वाटे कधी सर्वांना,

परंतु त्यामागील प्रेमभाव

ना दिसे इतरांना 

ढाल होऊनी रक्षण करतो

कुटुंबासाठी अविरत लढतो,

अश्रू कुणाला न दाखवता

एकटाच गपचूप तो रडतो 

मोठ्या मोठ्या वादळामध्ये

ना डगमगता लढतो,

योग्य दिशा दावूनी आपुल्या

मुलांचे भविष्य घडवतो 

मुलीसाठी तर काळीज त्याचे

तुटते क्षणाक्षणाला,

बाप या शब्दाविना किंचितही

अर्थ नसे जीवनाला

✒ K. Satish

जीवनगाणे

गाणे जीवनाचे

ऐटीत गात आहे,

सूर बिघडले तरीही

आनंद घेत आहे 

बेसूर झाले गाणे

म्हणून का रडावे,

सूर पुन्हा जुळवूनी

हर्षाने गुणगुणावे 

चुकलेल्या त्या सूरांना

नीट ओळखूनी घ्यावे,

पुन्हा ना चुकावे

हे सूत्र मग जपावे 

मैफिल रंगवूनी

हे गीत गुणगुणावे,

असे व्हावे गाणे

जग मंत्रमुग्ध व्हावे 

सूर चुकले म्हणून का

मधेच संपवावे ?,

हे गीत खूप अमूल्य

संपूर्ण गुणगुणावे

✒ K. Satish

काळाची आली सत्ता

काय बघा परिस्थिती आली

सारी दुनिया हतबल झाली,

मृत्यूने थैमान मांडले

काळाची हो सत्ता आली

आज जो दिसला, हसला बोलला

उद्या अचानक संपून गेला,

काय चालले कळेचना मज

जीव का इतका स्वस्त हो झाला

वयाची ती मर्यादा संपली

तरूणाई मृत्यूने जखडली,

आधारस्तंभ होती जी मंडळी

आधार सोडूनी निघून हो गेली

आयुष्य झिजवूनी कमावलेले

सत्ता, प्रसिद्धी, पैसा अडका,

उपभोगाविन इथेच राहिले

झिजणार्‍यांना असे हा धक्का

नाही भरवसा या जीवाचा

क्षण आनंदी उपभोगावे,

प्रफुल्लित ठेवूनी मनाला

मरण्याआधी जगूनी घ्यावे

✒ K. Satish

दुनियेची रीत

अश्रूंच्या थारोळ्यामध्ये

पडलो होतो जेव्हा,

विव्हळत होतो, तडफत होतो

कुणी न होते तेव्हा

सावरून मग स्वतःला मी

घेतली ऊंच भरारी,

कौतुक माझे करावयाला

आली दुनिया सारी

आयुष्यातील एक सत्य मी

जवळून पाहिले आहे,

माणसांची दुहेरी भूमिका

मी अनुभवली आहे

ऐश्वर्याच्या शिखरावर

असताना होते चिकटून,

अपयशाच्या खाईत पडल्यावर

वागले सगळे फटकून

ओळखून मग रीत जगाची

बदलले मी स्वतःला,

मार्ग बदलला जगण्याचा

अन् खचू न दिले मनाला

सुप्त गुण मग स्वतःमधले

मला कळू लागले,

यशप्राप्तीचे नवे सूत्र

आपोआप जुळू लागले

परिस्थितीने मला शिकवली

या दुनियेची रीत,

म्हणून आता संकटांना मी

कधीच नाही भीत...

✒ K. Satish

जवळचेच कातील

आघात सोसूनी मी

झालो किती कठोरं,

हळव्या मृदू मनाचा

बदलूनी गेला नूरं

पाहून व्यथा कुणाची

मना आघात होई,

मन पिळवटूनी जाई

डोळ्यातं पाणी येई

जवळचे जे म्हणवती

त्यांनीच केला घातं,

साधूनी स्वार्थ सगळा

घेतला धुऊनी हातं

आघात खूप मोठा

तो माझ्यासाठी होता,

प्रत्येक तो लुटणारा

माझ्याच निकटचा होता

होता कोणी मित्र

कुणी नात्यातील होता,

दूरचे कुणीच नव्हते

जवळचे ते कातीलं

दगाबाज तुम्हा

समजत नाहीत लवकर,

कीड असते चिटकूनी

झाडालाच निरंतर

स्वार्थी जगातं आता

सर्वांनी शहाणे व्हावे,

वेळीच पोखरणार्‍या

कीडीला ओळखावे

✒ K. Satish