झुंज संकटांशी

दुःखाचा तो डोंगर मोठा

माझ्या नशिबी आला होता,

घावावरती घाव घालूनी

मला चिरडूनी गेला होता

जिद्द, चिकाटी, जबाबदारी

या सार्‍यांच्या मदतीने,

नवी उभारी घेण्या उठलो

मीही नव्या उमेदीने

मान देऊनी परिस्थितीला

पुढे पुढे मी चालत गेलो,

जेव्हा मिळाली अवचित संधी

सोने तिचे मी करू लागलो

अडचणी हे तर सत्य जगीचे

नाही कुणाला चुकलेले,

पाहिले हतबल किती जीव मी

प्राणाला हो मुकलेले

आयुष्याचा रस्ता कठीण

सुकर त्याला हो करायचे,

अंतिम रेषा गाठण्याआधी

संकटांना पुरून उरायचे

हार मानूनी जगणे हे तर

मृत्यूसमान असते हो,

पृथ्वीतलावर त्या व्यक्तीला

मुळीच किंमत नसते हो

✒ K. Satish