शिक्षणाचा काळाबाजार

या शिक्षणाची महती

रंकाला बनवी रावं,

गुलाम देशालाही

जगातं येई भावं

असे डरूनी जगणे

तो नर असो वा नारी,

शिक्षण घेऊनी तेही

घेती गगनभरारी

जगात खूपं होता

गुरूला त्या मानं,

धनास गौण मानून

करती ते ज्ञानदानं

किती घडवले ते शिष्य

दूर केले ते अज्ञानं,

कर्तव्यनिष्ठ शाळेसी

होता पूर्वी मानं

मग काळं तो बदलला

पैशाचे लोभी आले,

शाळेच्या प्रतिष्ठेला

रसातळाला नेले

शिक्षणातं झाला

सुरू काळाबाजारं,

विद्यार्थी, पालकांची

नुसती लूटमारं

मग शिक्षकही झाले

सामीलं या लूटीतं,

पैशासाठी अडवती

ते शिक्षणाची वाटं

आता धर्म म्हणजे पैसा

कर्तव्य म्हणजे पैसा,

गुरूच्या प्रतिमेला

हा डाग लागे कैसा

अंधारमय भविष्य

आता समोर आहे,

रसातळाला गेली

शिक्षणपद्धती आहे

मान गुरू या पदाचा

मनातूनी मिळावा,

माझ्या या कवितेचा

अर्थ साऱ्यांना कळावा...!!!

✒ K. Satish

प्रलयंकारी पाऊस

पाऊस आला बरसत गेला

मृत्यू घेऊनी आला,

पाहूनी त्याचे तांडव मानव

पुरता हतबल झाला

काय करावे काही कळेना

पैसा असूनी अन्न मिळेना,

आयुष्याची गाडी अडली

काही केल्या पुढे पळेना

वाट पाहूनी होते सगळे

आतुरतेने ज्याची,

झाली अचानक सगळ्यांवरती

अवकृपा हो त्याची

वयोवृद्ध अन् छोटी बालके

पशु पक्षी अन् नर नारी,

दया न केली कुणावरीही

नेले मृत्यूच्या दारी

जीव मुठीत घेऊनी जो तो

करू लागला त्याची विनवणी,

पाहिजे होता आम्हांस तू पण

आता क्षणात जा तू परतूनी

पाणी म्हणजे जीवन किंतु

जीवन संपवूनी गेला,

नयनांमध्ये न संपणारे

अश्रू देऊनी गेला

प्रलयंकारी पाऊस आला

मानवास खूप शिकवूनी गेला,

जात धर्म अन् पैसा अडका

मानव क्षणात विसरूनी गेला...

✒ K. Satish

अहंकार आणि स्वार्थ

स्वार्थ अन् लबाडी त्याच्या

रक्तात भिनली होती,

त्याच्या नजरेत क्षुल्लक होती

सगळी नातीगोती

जवळ करतसे एखाद्याला

स्वतःच्या स्वार्थासाठी,

कामापुरती जोडतसे

मैत्रीची खोटी नाती

करून लबाडी हळूहळू त्याचे

धनही वाढू लागले,

अवगुणांचे आणखी तेज

त्याच्यावर चढू लागले

अति धनाचा माज त्याला

अहंकारी बनवू लागला,

वाढूनी त्याचा अहंकार

तो इतरांना हिणवू लागला

मग अचानक एके दिवशी

नियतीचे काटे फिरले,

धनही बुडाले सगळे अन्

संकटांनी त्याला घेरले

त्याच्या अहंकारी वृत्तीने

सगळेच दुरावले होते,

आपले म्हणावे असे कोणीच

हितचिंतक त्याकडे नव्हते

एकांतामध्ये बसला अन् तो

धाय मोकळून रडला,

अहंकार अन् स्वार्थापायी

तो होता एकटा पडला

पैसा म्हणजे सर्वस्व नसे

मीच मोठा हे सत्य नसे,

अहंकार अन् स्वार्थ हे तर

मनुष्याचे मोठे शत्रू असे...!!!

✒ K. Satish

प्रितसागर

लाघवी सौंदर्य पाहूनी

मनात उठती मधुर तरंग,

काया तुझी कोमल इतकी की

पाहूनी होतो मी तर दंग

भुरळ पाडूनी हृदयी माझ्या

बसली तू गं घट्ट अशी की,

देहभान मी विसरूनी गेलो

तुझाच होऊन बसलो गं मी

तुझ्यात गुंतून गेलो तर मी

सारे काही विसरून जाईल,

तुझ्या प्रितीने ओथंबलेल्या

प्रेमसागरी डुंबून जाईल

त्या सागरी डुंबायाचे

स्वप्न पाहतो क्षणाक्षणाला,

स्वप्नसुंदरी तू माझी गं

तुझी आस माझ्या हृदयाला

दे होकार तू मजला आता

तू माझ्या मनमंदिरात गं,

डुंबून जाऊ दोघेही मग

प्रितीच्या सागरात गं

✒ K. Satish